bolesław boleśny

trąbili o nim w liceum. cytat “aj lajk rasti spuns” i “red red łoter” obijał mi się o uszy. dobra, mówiła go najczęściej panna która wymawiała go z akcentowaniem aktorki porno, a z tego co ją znam to taka muminkowato-inteligencko-sukowata była, ale mówiła.

w końcu mi się przypomniało, siadłem, obejrzałem.

flashowa animacyjka (rozmiarowo, nie tematycznie) stworzona przez Davida Firtha, przy pomocy Christiana Pickupa i Jimiego Mwnga.

bohaterem jest pokraczny chudziutki ludzik, z palcami długimi, na imię ma Salad Fingers, dla przyjaciół możliwe, że Sal.

głos z lewej strony mojej głowy, damski, powolny, spokojny mówi:
“ten typek jest... przerażający
on jest boleśny
znaczy oblesny
jak liże laleczki
koniec na dziś!
on jest straszny
i ta jego laleczka
co krzycząc wydje dziwne dźwięki
on ma taki niepokojący głos
nie mówiąc o tym że wyglada przerażająco
jakis świr to robił, co?
jestem wrażliwą dziewczynką” *

każdy (prawie) odcinek zaczyna się powitaniem nas przez bohatera, jest on świadom naszej obecności, co całości nadaje wrażenia dokumentalno-fabularnej, w której Sal robi za przewodnika, narratora, reżysera i scenarzystę. każdą rzecz musi nazwać po swojemu, poczuć jej dotyk, otrzeć się o nią, często polizać i posmakować, bo w ten sposób oznacza i uporządkowuje cały swój świat, z którym związek ma nie do końca. poza kilkoma zdaniami nikt nie mówi poza bohaterem. dabinguje on resztę występujących postaci. używa rozbudowanego, skomplikowanego słownictwa, a mówi połamanym, przerażonym głosem. przeraża go brud, plamy. ból sprawia mu wyraźną rozkosz. rozmawia w większości sam ze sobą, udając różne postacie.

nie umiem nie zżyć się z nim.

muzyka jak zapętlona muzyczka wydobywająca się z zardzewiałej (tak, to jest ważne słowo w tym tekście) karuzeli w smutnym miasteczku.

głos męski nad moją głową mówi:
“ to jest kawałek boards of canada kawałek ‘beware of friendly stranger’
a jak będziesz sprawdzał na yt, to czeknij jeszcze 1969 z tej samej płyty”**

niepokojące, jakieś takie, pomysły takie że wtf, że oglądasz to z miną “co jest kyrwa?” na twarzy.

huśtawkujące nastrój co i rusz, od zdziwienia, przez uśmiech, współczucie, do otwartego patrzenia ze zdziwiona miną.

oglądając zastanawiałem się nad interpretacją. może ”salad” jest opowieścią o człowieku, któremu odbiło po wojnie, w wyniku ran odniesionych (odcinek siódmy)? może jest chory psychicznie? może jest molestowanym dzieckiem (odcinek ósmy)? a może po prostu to jest historia bez drugiego dna, ot życie człowieczka, który nie żyje w świecie podobnym do naszego?

głos mój własny dopytuje:

“ale po co tak naprawdę się nad tym zastanawiać? musisz wszystko wiedzieć?”

całość dostępna jest za darmo. jest osiem epizodów, ostatni powstał 3 lata temu i raczej nie zapowiada się na ciąg dalszy, chociaż autor oficjalnie serialu nie zakończył. obejrzenie całości zajmie ci jakoś ponad pół godziny. tylko poczekaj, aż się ściemni, a myśli zaczną płynąć gdzieś obok ciebie.

ten serial jest jak to pełzające gdzieś pod skórą na plecach uczucie, kiedy siedzisz sam w nocy ze słuchawkami na kompie i masz to dziwne wrażenie, że ktoś jest za tobą tak silne że się odwracasz, a tam nic nie ma.

i smutne to jest momentami.

smutne w kurwę.

* gościnna zwrotka E.
** gościnna zwrotka Don Goda.